Οι περισσότεροι θα γνωρίζετε πως σε όλα τα online παιχνίδια που παίζω και όχι μόνο χρησιμοποιώ αυτό το όνομα επειδή απλώς είμαι φανατική αυτής της υπέροχης γατούλας του Αρκα!
Παρ'όλα αυτά το όνομα Λουκρητία έχει αναφερθεί εκτός από κωμωδούς αλλά και στην μυθολογία
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που λάτρευε τις ιστορίες! Ιστορίες παλιές αλλά και καινούριες, γεμάτες αγάπη, έρωτα, χαρά αλλά και στεναχώρια και μίσος. Ιστορίες που όλοι, λίγο πολύ, έχουμε ακούσει από κάποιον γνωστό ή από κάποιο φίλο.. Ιστορίες που, γιατί όχι, έχουμε ζήσει εμείς οι ίδιοι! Όλα όσα μάθαμε από τρίτους, όλα όσα γνωρίσαμε από μόνοι μας και όλα όσα θα θέλαμε να πούμε βρίσκονται σε αυτό το blog με λίγα λόγια.. Εξάλλου όπως λέει και ο λαός "τα πολλά λόγια είναι φτώχεια".
Καλό ταξίδι στα "γνώριμα" λημέρια...
Ήρθες ξανά στα όνειρά μου.. και ήταν τόσο ζεστά τόσο ερωτικά…
Ξάπλωσες δίπλα μου και ξεκίνησες να με χαιδεύεις.. Ανατριχίλα με κυρίεψε.. Σα να περνούσε ρεύμα από μέσα μου!!
Με φίλησες και μου έδωσες τον παράδεισο! Με άφησες να σε νιώσω και χάθηκα ανάμεσα στα αστέρια! Με φιλούσες και παραδινόμουν όλο και πιο πολύ σε σένα..! Αυτά τα χείλη σου ξέρουν να φιλούν υπέροχα.. Η ζεστασία από την καρδιά σου είναι τόσο έντονη και επιβλητική!
Στο άγγιγμά σου τρέμω, στο φιλί σου μεθάω και στον έρωτά σου λιώνω!!!
Είσαι το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου!!
Δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να σε πειράξει.. δεν θα μου πάθεις τίποτα!!
Θα είμαι σαν το φύλακα άγγελό σου που θα σε φιλάει από του κόσμου τη λήθη..!!!
Δεν μπορούσε να σταματήσει Το πόδι του ήταν παγωμένο και κολλημένο πάνω στο γκάζι. Έβλεπε τα θάνατο σε κάθε στροφή.
Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο παράνοια και απόγνωση. Εικόνες όσων αγαπούσε περνούσαν από μπροστά του με την ταχύτητα που πέρναγε και ο δρόμος.
Αριστερά και δεξιά ήταν γκρεμός και αυτός ήταν καταδικασμένος να τερματίσει τη ζωή του με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μπροστά του υπήρχε ένα σταματημένο αυτοκίνητο που ήταν γεμάτο ανθρώπους.
Αυτό ήταν. Μη έχοντας άλλη λύση έστριψε το τιμόνι κι πέταξε στο κενό. Όλα ήταν βουβά.
Η όλη πτώση του αμαξιού στο κενό γινόταν σε αργή κίνηση μα τα αισθήματα βγαίναν ακόμη με την ταχύτητα που πέρναγε τις άσπρες γραμμές του δρόμου.
Μέσα στην απόλυτη ησυχία σε αυτή την τελευταία του πτώση, άκουσε μια φωνή: “Γιατί με αφήνεις μόνη? Γατί?”
Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και άρχισε να ουρλιάζει. Ένιωθε τώρα την αγάπη που ποτέ δεν πίστευε. Ούρλιαζε από τρόμο στην ιδέα του ότι δεν θα ξαναδεί την κοπέλα του, τους φίλους του.
Η ζωή του κόπηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τουλάχιστον είχε καταλάβει…
Λόγια παράξενα, λόγια περίεργα, γεμάτα ένταση και πάθος! Σκέψεις που βγαίνουν από το μυαλό μου όπως το αίμα κυλάει στις φλέβες!
Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω και όμως φαίνονται τόσο λίγα μπροστά σε αυτά που νοιώθω! Η απόσταση με κάνει να φέρομαι αλλόκοτα, σαν αρουραίος σε υπόγειους δρόμους. Η επαφή μοιάζει ολότελα με ηδονή! Πάθος δίχως ενοχή! Μόνο ευχαρίστηση!
Και τότε νιώθεις χαρούμενος! Μπορείς να πεις σχεδόν ευτυχισμένος! Τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις έτσι? Αναρωτιέσαι... Αυτή η επαφή... Η αίσθηση του ότι υπάρχει κάποιος για σένα! Να σε φροντίζει, να σε προσέχει, να σ'αγαπάει!! Και εσύ να ανταποδίδεις! Δίχως ενοχή! Μόνο με χαρά! Με ευχαρίστηση!
Να βλέπεις το σκοινί τεντωμένο και εσύ να ρισκάρεις να περπατήσεις πάνω του! Γιατί στην άλλη πλευρά είναι αυτός που σε γεμίζει! Αυτός που πραγματοποιεί κάθε κρυφό σου όνειρο, κάθε κρυφό σου πόθο! Αυτός για τον οποίο γύρισες και είπες μια μέρα στον εαυτό σου "Πεθαίνω γι'αυτόν!".
Ένας έρωτας που σε πάει σε απάτητα μονοπάτια! Μια αγάπη που δεν ξέρεις που μπορεί να σε βγάλει! Και εσύ ρισκάρεις!
Είναι πολύ ωραία η ζωή αρκεί να ξέρεις να την μοιράζεσαι!
Γιατί μόνο έτσι θα μάθεις αλήθεια αν άξιζε τον κόπο...
Please don’t weep, I am afraid you will fall to deep into your lonely place where people treat you poorly, it’s a disgrace. You deserve so much more than that, you are wily and witty, beautiful and strong, don’t you know it’s for you I long. I hope you grow happy soon, so we can play and laugh and love, and lie in the grass staring at the moon. I hope you hear my plea from your dark and lonely place, meanwhile I will sit and admire your sleeping face, wishing you were here to warm my heart again. I miss your sweet words to me, I wish I could join you in your slumber to hold you through the nightmares, and wash away all your cares. But here I sit watching you, impotent, weak and hopelessly drawn to your eternal slumber, will you wake up for me for just one second? Just one? I wish you would so I could remind you I love you, so I could tell you how much I will miss you, now that you are gone.. Why? Why did you leave me alone, when all I want is to be with you? I miss you smiling at me and telling me I was beautiful and how much you love me. Do you? Do you still love me? Or.. Or did you go away because you don’t anymore, your note said you do, but…well it’s hard to believe it when you are gone.. Please, please, please wake up for me, just for a minute and tell me you still love me. I…I will miss you, I still love you and I always will, why? Why? Why?
Τα μάτια ορθάνοιχτα… Και έλεγες απόψε πως θα κοιμηθείς νωρίς… Όμως τίποτα… Δεν ξέρεις τι είναι ακριβώς αυτό που νιώθεις απόψε… Είσαι καλά, αλλά κάτι είναι αυτό που σε χαλάει… κάτι… Δεν μπορείς όμως να προσδιορίσεις τα συναισθήματα… Είναι μπερδεμένα… Μια θάλασσα μέσα σου απόψε… Πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη… Είναι η στιγμή που οι λέξεις παίρνουν ρόλο και υπόσταση… Τα πρέπει και τα δεν πρέπει στήνουν χορό γύρω από το κεφάλι σου… Τα πρέπει και τα δεν πρέπει σε προκαλούν σε μάχη… και η παρουσία τους είναι τόσο επιβλητική… Σου ζητάνε να τα βάλεις σε μια τάξη… όμως εσύ θες απλά να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς…
Ο χορός τους σου προκαλεί ζαλάδα και η μάχη γνωρίζεις πως δεν βγάζει πουθενά… Ξέρεις πως κάποια στιγμή στην μέση θα μπει η Λογική και το Συναίσθημα και εσύ δεν θες να μπεις πάλι σ’ αυτό το δίλλημα… Όχι δεν τα μπορείς τα διλλήματα… Δεν έχεις όρεξη να βάλεις και τα «Αλλά» στην όλη διαδικασία…και έτσι ξεκινάς να ξετυλίγεις τις σκέψεις σου χωρίς «Αλλά»…
Είναι φορές που θέλεις τόσα πράγματα να πεις… μα κάτι είναι αυτό που σε κρατάει… πολλές φορές και η σιωπή του άλλου και έτσι λες δεν πρέπει και σωπαίνεις… Είναι άλλες που δεν θες τόσα πράγματα να κάνεις…και κάποια από αυτά είναι πράγματα που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα έμπαινες στον πειρασμό να τα πράξεις και όμως κάποια στιγμή μπαίνεις και κρατάς τον εαυτό σου με νύχια και με δόντια γιατί ξέρεις ποιο είναι το σωστό…λες δεν πρέπει και το αφήνεις… Προσπαθείς πάντα να είσαι «εντάξει» με τους γύρω σου, με αυτούς που αγαπάς και με αυτούς που συναναστρέφεσαι. Άλλες φορές τα καταφέρνεις, άλλες πάλι όχι… Συχνά όμως, όταν αντιμετωπίζεις λάθος συμπεριφορές, από εκείνες που θαρρείς πως δεν σου αξίζουν, θες τόσο να μάθεις το γιατί και τις σκέψεις του άλλου, αλλά πάλι κάτι σε τραβάει πίσω… δεν θα λυγίσεις λες, δεν πρέπει και βυθίζεσαι πάλι στις σκέψεις…
Συνέχεια ψάχνεις και προσπαθείς να καταλάβεις, στεναχωριέσαι, λυπάσαι και θυμώνεις με τους ανθρώπους που άφησες να σε παρασύρουν σε δρόμους που καταλήγουν σε αδιέξοδο.. Ίσως να μην το ξέρουν και εκείνοι, ίσως όμως και να το ήξεραν και απλά να ήθελαν να σε οδηγήσουν εκεί… Ανθρώπους που ύστερα απλά αδιαφορούν και σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ μικρός… Ανθρώπους που δεν σε κοιτούν πια στα μάτια…που δεν κοιτούν καν… Ήταν ρίσκα και εσύ τα πήρες, όπως συνήθως κάνεις… Φταίνε αλλά και φταις…για κάποιο λόγο προσπαθείς να τους δικαιολογείς…πάντα προσπαθείς να τους δικαιολογείς ακόμα και όταν ξέρεις ότι δικαιολογίες δεν υπάρχουν, ακόμα και όταν ξέρεις πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι σα να μην υπάρχουν πια… Δεν θες όμως να το κάνεις…γιατί υπάρχουν και κάποτε υπήρξαν στη ζωή σου… Λες δεν πρέπει, δεν πρέπει να γίνω όμοιός τους και τους αφήνεις απλά να «πέφτουν» όλο και πιο χαμηλά και ας νοιάζεσαι γι’ αυτούς… Ίσως κάποια στιγμή καταλάβουν…
Δεν πάει παρακάτω… Αυτή η μάχη δεν βγάζει πουθενά…
