Τα μάτια ορθάνοιχτα… Και έλεγες απόψε πως θα κοιμηθείς νωρίς… Όμως τίποτα… Δεν ξέρεις τι είναι ακριβώς αυτό που νιώθεις απόψε… Είσαι καλά, αλλά κάτι είναι αυτό που σε χαλάει… κάτι… Δεν μπορείς όμως να προσδιορίσεις τα συναισθήματα… Είναι μπερδεμένα… Μια θάλασσα μέσα σου απόψε… Πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη… Είναι η στιγμή που οι λέξεις παίρνουν ρόλο και υπόσταση… Τα πρέπει και τα δεν πρέπει στήνουν χορό γύρω από το κεφάλι σου… Τα πρέπει και τα δεν πρέπει σε προκαλούν σε μάχη… και η παρουσία τους είναι τόσο επιβλητική… Σου ζητάνε να τα βάλεις σε μια τάξη… όμως εσύ θες απλά να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς…
Ο χορός τους σου προκαλεί ζαλάδα και η μάχη γνωρίζεις πως δεν βγάζει πουθενά… Ξέρεις πως κάποια στιγμή στην μέση θα μπει η Λογική και το Συναίσθημα και εσύ δεν θες να μπεις πάλι σ’ αυτό το δίλλημα… Όχι δεν τα μπορείς τα διλλήματα… Δεν έχεις όρεξη να βάλεις και τα «Αλλά» στην όλη διαδικασία…και έτσι ξεκινάς να ξετυλίγεις τις σκέψεις σου χωρίς «Αλλά»…
Είναι φορές που θέλεις τόσα πράγματα να πεις… μα κάτι είναι αυτό που σε κρατάει… πολλές φορές και η σιωπή του άλλου και έτσι λες δεν πρέπει και σωπαίνεις… Είναι άλλες που δεν θες τόσα πράγματα να κάνεις…και κάποια από αυτά είναι πράγματα που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα έμπαινες στον πειρασμό να τα πράξεις και όμως κάποια στιγμή μπαίνεις και κρατάς τον εαυτό σου με νύχια και με δόντια γιατί ξέρεις ποιο είναι το σωστό…λες δεν πρέπει και το αφήνεις… Προσπαθείς πάντα να είσαι «εντάξει» με τους γύρω σου, με αυτούς που αγαπάς και με αυτούς που συναναστρέφεσαι. Άλλες φορές τα καταφέρνεις, άλλες πάλι όχι… Συχνά όμως, όταν αντιμετωπίζεις λάθος συμπεριφορές, από εκείνες που θαρρείς πως δεν σου αξίζουν, θες τόσο να μάθεις το γιατί και τις σκέψεις του άλλου, αλλά πάλι κάτι σε τραβάει πίσω… δεν θα λυγίσεις λες, δεν πρέπει και βυθίζεσαι πάλι στις σκέψεις…
Συνέχεια ψάχνεις και προσπαθείς να καταλάβεις, στεναχωριέσαι, λυπάσαι και θυμώνεις με τους ανθρώπους που άφησες να σε παρασύρουν σε δρόμους που καταλήγουν σε αδιέξοδο.. Ίσως να μην το ξέρουν και εκείνοι, ίσως όμως και να το ήξεραν και απλά να ήθελαν να σε οδηγήσουν εκεί… Ανθρώπους που ύστερα απλά αδιαφορούν και σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ μικρός… Ανθρώπους που δεν σε κοιτούν πια στα μάτια…που δεν κοιτούν καν… Ήταν ρίσκα και εσύ τα πήρες, όπως συνήθως κάνεις… Φταίνε αλλά και φταις…για κάποιο λόγο προσπαθείς να τους δικαιολογείς…πάντα προσπαθείς να τους δικαιολογείς ακόμα και όταν ξέρεις ότι δικαιολογίες δεν υπάρχουν, ακόμα και όταν ξέρεις πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι σα να μην υπάρχουν πια… Δεν θες όμως να το κάνεις…γιατί υπάρχουν και κάποτε υπήρξαν στη ζωή σου… Λες δεν πρέπει, δεν πρέπει να γίνω όμοιός τους και τους αφήνεις απλά να «πέφτουν» όλο και πιο χαμηλά και ας νοιάζεσαι γι’ αυτούς… Ίσως κάποια στιγμή καταλάβουν…
Δεν πάει παρακάτω… Αυτή η μάχη δεν βγάζει πουθενά…
Κλείνεις τα μάτια και το ραδιόφωνο παίζει…
Πριν ένα χρόνο περίπου σερφάροντας στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σ’ αυτό το κείμενο που είχε γράψει κάποιος, του οποίου το όνομα δυστυχώς δεν θυμάμαι να το πω. Διαβάζοντάς το μου έδωσε την εντύπωση πως εκείνο το διάστημα κάποιος του είχε φερθεί σκάρτα και έτσι το έγραψε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΆξιο αναφοράς είναι και το τέλος της διήγησής του!!! Ένα υπέροχο τραγούδι από τους Εκείνος + Εκείνος {Νίκος Καλλίνης (τραγούδι, κιθάρα) και Κώστας Λογοθετίδης (πλήκτρα)} ένα παλιό καλό συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1988! Το όνομά τους είναι δανεισμένο από την τηλεοπτική σειρά "Εκείνος + Εκείνος" του Κώστα Μουρσελά με τους Βασίλη Διαμαντόπουλο και Γιώργο Μιχαλακόπουλο.
Υ.Γ: πηγή --> http://www.musiccorner.gr/biografies/ekeinos.html