Κική Δημουλά

Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που διδαχτήκαμε στα σχολεία τα ποιήματα της υπέροχης Ελληνίδας ποιήτριας Κικής Δημουλά..

Γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα, όπου και ζεί. Παντρεύτηκε τον μαθηματικό και ποιητή Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά και ο χρόνος. Χαρακτηριστικά της ποίησής της είναι η προσωποποίηση αφηρημένων εννοιών, η ασυνήθιστη χρήση κοινών λέξεων και η πικρή φιλοπαίγμων διάθεση.

Τιμήθηκε το 1972 με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε ποτέ και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης. Η Association Capitale Européenne des Littératures έχει ήδη αναγγείλει τη βράβευσή της, τον Μάρτιο του 2010, με το Ευρωπαικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα ιταλικά, τα πολωνικά, τα βουλγαρικά, τα γερμανικά και τα σουηδικά.

Παρακάτω παραθέτω το αγαπημένο μου από τα ποιήματά της...

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας ,
όνομα ουσιαστικόν ,
πολύ ουσιαστικόν ,
ενικού αριθμού ,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,
γένους ανυπεράσπιστου .
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .

Ο φόβος ,
όνομα ουσιαστικόν ,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός :
οι φόβοι .
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα .

Η μνήμη ,
κύριο όνομα των θλίψεων ,
ενικού αριθμού ,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη .
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη .

Η νύχτα ,
όνομα ουσιαστικόν ,
γένους θηλυκού ,
ενικός αριθμός .
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες .
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Χωρίς αέρα...

Πολλές φορές νιώθω ότι πνίγομαι… σα να μην υπάρχει αέρας.

Μικρή όταν είχα άγχος μου κοβόταν η αναπνοή.

Τώρα απλά, προσπαθώ να μην αγχώνομαι.

Δεν έχω φοβίες γενικά… δεν τρομάζω εύκολα αλλά όταν τρομάζω το κρατάω και αυτό μέσα μου. Δεν το βγάζω.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Όλα μέσα μου τα κρατάω και στο τέλος σκάω.

Το πιο πολύτιμο δώρο για τον άνθρωπο είναι ο αέρας.

Η ελευθερία να αναπνέουμε ελεύθερα.

Και η ελευθερία να αφήνουμε το μυαλό μας να αναπνέει.

Να διώξουμε λοιπόν κάθε κομπλεξισμό και yeahhhhhhh……βλακείες!

Εγώ τα λέω αυτά? ....

Στο σχολείο μέσα στη τάξη ένιωθα να μου κλέβουν όλο τον αέρα.

Πάθαινα ψύχωση αν κάποιος βαριανάσαινε δίπλα μου ή μου ερχόταν να τον χαστουκίσω.

Αν κάποιος κάπνιζε δίπλα μου δεν το συζητώ….

Όποτε ένιωθα βρώμικη δεν ένιωθα καλά περίμενα πως και πως να βγω έξω να με χτυπήσει ο αέρας να φύγει όλη η σκόνη όλη η αρνητική ενέργεια από πάνω μου.

Ο αέρας μου δίνει τρομερή δύναμη…

Η αναπνοή είναι το πιο μαγικό πράγμα στον κόσμο…

Χωρίς αέρα κανείς δεν σε ακούει να ουρλιάζεις!!!

Της ζωής μου κομμάτι εσύ...

Ήρθες ξανά στα όνειρά μου.. και ήταν τόσο ζεστά τόσο ερωτικά…
Ξάπλωσες δίπλα μου και ξεκίνησες να με χαιδεύεις.. Ανατριχίλα με κυρίεψε.. Σα να περνούσε ρεύμα από μέσα μου!!
Με φίλησες και μου έδωσες τον παράδεισο! Με άφησες να σε νιώσω και χάθηκα ανάμεσα στα αστέρια! Με φιλούσες και παραδινόμουν όλο και πιο πολύ σε σένα..! Αυτά τα χείλη σου ξέρουν να φιλούν υπέροχα.. Η ζεστασία από την καρδιά σου είναι τόσο έντονη και επιβλητική!
Στο άγγιγμά σου τρέμω, στο φιλί σου μεθάω και στον έρωτά σου λιώνω!!!
Είσαι το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου!!
Δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να σε πειράξει.. δεν θα μου πάθεις τίποτα!!
Θα είμαι σαν το φύλακα άγγελό σου που θα σε φιλάει από του κόσμου τη λήθη..!!!

Πριν το τέλος..

Δεν μπορούσε να σταματήσει Το πόδι του ήταν παγωμένο και κολλημένο πάνω στο γκάζι. Έβλεπε τα θάνατο σε κάθε στροφή.

Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο παράνοια και απόγνωση. Εικόνες όσων αγαπούσε περνούσαν από μπροστά του με την ταχύτητα που πέρναγε και ο δρόμος.

Αριστερά και δεξιά ήταν γκρεμός και αυτός ήταν καταδικασμένος να τερματίσει τη ζωή του με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μπροστά του υπήρχε ένα σταματημένο αυτοκίνητο που ήταν γεμάτο ανθρώπους.

Αυτό ήταν. Μη έχοντας άλλη λύση έστριψε το τιμόνι κι πέταξε στο κενό. Όλα ήταν βουβά.

Η όλη πτώση του αμαξιού στο κενό γινόταν σε αργή κίνηση μα τα αισθήματα βγαίναν ακόμη με την ταχύτητα που πέρναγε τις άσπρες γραμμές του δρόμου.

Μέσα στην απόλυτη ησυχία σε αυτή την τελευταία του πτώση, άκουσε μια φωνή: “Γιατί με αφήνεις μόνη? Γατί?”

Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και άρχισε να ουρλιάζει. Ένιωθε τώρα την αγάπη που ποτέ δεν πίστευε. Ούρλιαζε από τρόμο στην ιδέα του ότι δεν θα ξαναδεί την κοπέλα του, τους φίλους του.

Η ζωή του κόπηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τουλάχιστον είχε καταλάβει…

Στους δρόμους της καρδιάς...

Λόγια παράξενα, λόγια περίεργα, γεμάτα ένταση και πάθος! Σκέψεις που βγαίνουν από το μυαλό μου όπως το αίμα κυλάει στις φλέβες! 

Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω και όμως φαίνονται τόσο λίγα μπροστά σε αυτά που νοιώθω! Η απόσταση με κάνει να φέρομαι αλλόκοτα, σαν αρουραίος σε υπόγειους δρόμους. Η επαφή μοιάζει ολότελα με ηδονή! Πάθος δίχως ενοχή! Μόνο ευχαρίστηση! 

Και τότε νιώθεις χαρούμενος! Μπορείς να πεις σχεδόν ευτυχισμένος! Τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις έτσι? Αναρωτιέσαι... Αυτή η επαφή... Η αίσθηση του ότι υπάρχει κάποιος για σένα! Να σε φροντίζει, να σε προσέχει, να σ'αγαπάει!! Και εσύ να ανταποδίδεις! Δίχως ενοχή! Μόνο με χαρά! Με ευχαρίστηση! 

Να βλέπεις το σκοινί τεντωμένο και εσύ να ρισκάρεις να περπατήσεις πάνω του! Γιατί στην άλλη πλευρά είναι αυτός που σε γεμίζει! Αυτός που πραγματοποιεί κάθε κρυφό σου όνειρο, κάθε κρυφό σου πόθο! Αυτός για τον οποίο γύρισες και είπες μια μέρα στον εαυτό σου "Πεθαίνω γι'αυτόν!". 

Ένας έρωτας που σε πάει σε απάτητα μονοπάτια! Μια αγάπη που δεν ξέρεις που μπορεί να σε βγάλει! Και εσύ ρισκάρεις! 

Είναι πολύ ωραία η ζωή αρκεί να ξέρεις να την μοιράζεσαι! 

Γιατί μόνο έτσι θα μάθεις αλήθεια αν άξιζε τον κόπο...

For you...

Please don’t weep, I am afraid you will fall to deep into your lonely place where people treat you poorly, it’s a disgrace.
You deserve so much more than that, you are wily and witty, beautiful and strong, don’t you know it’s for you I long.
I hope you grow happy soon, so we can play and laugh and love, and lie in the grass staring at the moon.
I hope you hear my plea from your dark and lonely place, meanwhile I will sit and admire your sleeping face, wishing you were here to warm my heart again.
I miss your sweet words to me, I wish I could join you in your slumber to hold you through the nightmares, and wash away all your cares.
But here I sit watching you, impotent, weak and hopelessly drawn to your eternal slumber, will you wake up for me for just one second?
Just one?
I wish you would so I could remind you I love you, so I could tell you how much I will miss you, now that you are gone..
Why?
Why did you leave me alone, when all I want is to be with you?
I miss you smiling at me and telling me I was beautiful and how much you love me.
Do you? Do you still love me? Or..
Or did you go away because you don’t anymore, your note said you do, but…well it’s hard to believe it when you are gone..
Please, please, please wake up for me, just for a minute and tell me you still love me.
I…I will miss you, I still love you and I always will, why?
Why?
Why?

Εσωτερική Υπόθεση

Τα μάτια ορθάνοιχτα… Και έλεγες απόψε πως θα κοιμηθείς νωρίς… Όμως τίποτα… Δεν ξέρεις τι είναι ακριβώς αυτό που νιώθεις απόψε… Είσαι καλά, αλλά κάτι είναι αυτό που σε χαλάει… κάτι… Δεν μπορείς όμως να προσδιορίσεις τα συναισθήματα… Είναι μπερδεμένα… Μια θάλασσα μέσα σου απόψε… Πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη… Είναι η στιγμή που οι λέξεις παίρνουν ρόλο και υπόσταση… Τα πρέπει και τα δεν πρέπει στήνουν χορό γύρω από το κεφάλι σου… Τα πρέπει και τα δεν πρέπει σε προκαλούν σε μάχη… και η παρουσία τους είναι τόσο επιβλητική… Σου ζητάνε να τα βάλεις σε μια τάξη… όμως εσύ θες απλά να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς…

Ο χορός τους σου προκαλεί ζαλάδα και η μάχη γνωρίζεις πως δεν βγάζει πουθενά… Ξέρεις πως κάποια στιγμή στην μέση θα μπει η Λογική και το Συναίσθημα και εσύ δεν θες να μπεις πάλι σ’ αυτό το δίλλημα… Όχι δεν τα μπορείς τα διλλήματα… Δεν έχεις όρεξη να βάλεις και τα «Αλλά» στην όλη διαδικασία…και έτσι ξεκινάς να ξετυλίγεις τις σκέψεις σου χωρίς «Αλλά»…

Είναι φορές που θέλεις τόσα πράγματα να πεις… μα κάτι είναι αυτό που σε κρατάει… πολλές φορές και η σιωπή του άλλου και έτσι λες δεν πρέπει και σωπαίνεις… Είναι άλλες που δεν θες τόσα πράγματα να κάνεις…και κάποια από αυτά είναι πράγματα που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα έμπαινες στον πειρασμό να τα πράξεις και όμως κάποια στιγμή μπαίνεις και κρατάς τον εαυτό σου με νύχια και με δόντια γιατί ξέρεις ποιο είναι το σωστό…λες δεν πρέπει και το αφήνεις… Προσπαθείς πάντα να είσαι «εντάξει» με τους γύρω σου, με αυτούς που αγαπάς και με αυτούς που συναναστρέφεσαι. Άλλες φορές τα καταφέρνεις, άλλες πάλι όχι… Συχνά όμως, όταν αντιμετωπίζεις λάθος συμπεριφορές, από εκείνες που θαρρείς πως δεν σου αξίζουν, θες τόσο να μάθεις το γιατί και τις σκέψεις του άλλου, αλλά πάλι κάτι σε τραβάει πίσω… δεν θα λυγίσεις λες, δεν πρέπει και βυθίζεσαι πάλι στις σκέψεις…

Συνέχεια ψάχνεις και προσπαθείς να καταλάβεις, στεναχωριέσαι, λυπάσαι και θυμώνεις με τους ανθρώπους που άφησες να σε παρασύρουν σε δρόμους που καταλήγουν σε αδιέξοδο.. Ίσως να μην το ξέρουν και εκείνοι, ίσως όμως και να το ήξεραν και απλά να ήθελαν να σε οδηγήσουν εκεί… Ανθρώπους που ύστερα απλά αδιαφορούν και σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ μικρός… Ανθρώπους που δεν σε κοιτούν πια στα μάτια…που δεν κοιτούν καν… Ήταν ρίσκα και εσύ τα πήρες, όπως συνήθως κάνεις… Φταίνε αλλά και φταις…για κάποιο λόγο προσπαθείς να τους δικαιολογείς…πάντα προσπαθείς να τους δικαιολογείς ακόμα και όταν ξέρεις ότι δικαιολογίες δεν υπάρχουν, ακόμα και όταν ξέρεις πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι σα να μην υπάρχουν πια… Δεν θες όμως να το κάνεις…γιατί υπάρχουν και κάποτε υπήρξαν στη ζωή σου… Λες δεν πρέπει, δεν πρέπει να γίνω όμοιός τους και τους αφήνεις απλά να «πέφτουν» όλο και πιο χαμηλά και ας νοιάζεσαι γι’ αυτούς… Ίσως κάποια στιγμή καταλάβουν…

Δεν πάει παρακάτω… Αυτή η μάχη δεν βγάζει πουθενά…

Κλείνεις τα μάτια και το ραδιόφωνο παίζει…

Οι φίλοι μας, το στέκι μας και μια χώρα να πάμε…

Σάββατο μεσημέρι και εγώ είμαι μόνη. Καθισμένη σ’ ένα από τα παγκάκια του Λυκαβηττού! Κάθομαι εκεί ώρες ολόκληρες και κοιτάζω τα σύννεφα που περνούν από πάνω μου με μεγάλη ταχύτητα, αλλάζοντας μορφή κάθε φορά. Τα βλέπω να παίζουν κρυφτό με τον ήλιο, όπως παίζαμε και εμείς όταν ήμασταν μικροί. Στην αρχή παίζαμε πέτρα-ψαλίδι-χαρτί για να δούμε ποιος θα τα φύλαγε και μετά άρχιζε το μέτρημα μέχρι το 100. Μετράγαμε ανά 5, ανεβαίνοντας στο 10, υποδεχόμασταν το 15 και τρέχαμε στο 20 και όλο αυτό με κανονικό τέμπο. Όταν λοιπόν τελείωνε το παιδί το μέτρημα, ξεκινούσε να ψάχνει για τους υπόλοιπους. Στη διάρκεια όμως του μετρήματος επικρατούσε ησυχία. Τρέχαμε αριστερά-δεξιά, σκαρφαλώναμε σε δέντρα, προσπαθούσαμε να βρούμε την ιδανική κρυψώνα. Ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά, αγωνία, παιδική ανησυχία. Όλοι μας είχαμε αναψοκοκκινισμένα μάγουλα από το τρέξιμο. Η καρδιά μας πήγαινε να σπάσει από την αγωνία και το φόβο μήπως μας ακούσει αυτός που τα φύλαγε και μας βρει. Τότε όλοι μέναμε ακίνητοι. Κρατάγαμε ακόμα και την αναπνοή μας για να μην προδοθούμε από το λαχάνιασμα! Αυτές ήταν αθώες στιγμές, γεμάτες χαρά, ελευθερία και αγάπη! Ήμασταν όλοι μαζί! Ενωμένοι! Ένας για όλους και όλοι για έναν όπως φωνάζαμε πριν από κάθε μας παιχνίδι!!

Τώρα όμως όλα είναι διαφορετικά. Η αθωότητα πέρασε και τη θέση της πήραν η καχυποψία και η πονηριά. Όχι δεν την πήραν απλώς, αλλά την έκλεψαν! Την έκλεψαν όπως μας έκλεψαν την χαρά και την ελευθερία, το σεβασμό και την ειλικρίνεια. Πλέον όλοι φοβόμαστε να περπατήσουμε ανέμελοι στα όμορφα και ήσυχα σοκάκια της Αθήνας, γιατί στη γωνία μας περιμένει το περίεργο, το χυδαίο και το κακό. Τα τρία στάδια του κινδύνου! Μόλις μας δει, μας φλερτάρει και μας κερνάει ένα γύρο σφηνάκια θανάτου. Όμως εμείς σκύβουμε το κεφάλι και προσπερνάμε φοβισμένα, αδιαφορούμε, ακόμα και αν μας ξεριζώνουν λίγο-λίγο την καρδιά μας. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχουν αληθινές φιλίες, αγάπη, εμπιστοσύνη. Καταλήγεις μόνος. Μόνος σου, να τριγυρνάς στις πλατείες, στα πάρκα και στις αλάνες ψάχνοντας όλα αυτά τα ωραία που κάποτε έζησες και που τόσο θα ήθελες να ξαναζήσεις. Παρ’ όλα αυτά πιστεύεις ότι δεν χάθηκαν όλα! Υπάρχει ακόμα ελπίδα να επιστρέψουν όλες αυτές οι αξέχαστες στιγμές. Η ελπίδα ότι κάποια μέρα θα μπορέσεις να ξανατραγουδήσεις ελεύθερος κοιτάζοντας κατάματα τον ήλιο που σου χαμογελά καρφιτσωμένος στο απέραντο γαλάζιο τ’ ουρανού.

Όμως εγώ είμαι ακόμα εδώ, στο παγκάκι του Λυκαβηττού, μόνη. Αλλά όχι για πολύ ακόμα. Τους νιώθω να πλησιάζουν, τους ακούω που έρχονται! Διακρίνω τα γέλια των παιδιών που τώρα πια ηχούν δυνατά στα αυτιά μου! Να’ τοι! Ήρθαν οι φίλοι μου που περίμενα να δω με τόση λαχτάρα! Αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε και με δακρυσμένα μάτια φωνάζουμε εκείνο το σύνθημα που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Ένας για όλους και όλοι για έναν! Μετά από όλα αυτά καταλαβαίνουμε απόλυτα τη σημασία του συνθήματος. Το φωνάζουμε και το πιστεύουμε! Υποσχόμαστε πως δεν θα αφήσουμε ποτέ κανέναν και τίποτα να μας ξαναχωρίσει και πως θα είμαστε Φίλοι Για Πάντα!!! Και αμέσως ξεκινάει ξανά το παιχνίδι…!!

==>Οι φίλοι μας, το στέκι μας και μια χώρα να πάμε… <==

Εν όψει εξεταστικής

Είναι η δεύτερη δημοσίευση που κάνω και μπορώ να πω ότι έχω αρκετό άγχος για αυτό που θα γράψω και κυρίως για το πώς θα φανεί.. Αλλά όπως λέει και ο λαός κάθε αρχή και δύσκολη. Και τώρα που μιλάμε για αρχή σκέφτομαι πως σε λίγες μέρες μπαίνει ο Σεπτέμβρης και οι φοιτητές έχουν πέσει με τα μούτρα (λέμε τώρα) στο διάβασμα για την εξεταστική που έρχεται.. Όλοι είμαστε μες το άγχος και τα νεύρα! Η προοπτική μιας εξεταστικής μας εκνευρίζει όλους αφάνταστα γιατί περιορίζονται κατά πολύ οι έξοδοί μας λόγω «διαβάσματος». Και εδώ έρχεται το φυσικό επακόλουθό της. Πολλοί από αυτούς μαζεύονται σε σπίτια συμφοιτητών και διαβάζουν όλοι μαζί γιατί έτσι λένε πως τα μαθαίνουν καλύτερα αφού λύνουν αμέσως πολλές απορίες.. Πράγμα που φυσικά δεν ισχύει. Αυτές οι συγκεντρώσεις ξέρετε καταλήγουν σε ατελείωτες ώρες συζητήσεων περί διαφόρων θεμάτων χωρίς φυσικά να λείπει η μπύρα το κρασί και οτιδήποτε άλλο πόσιμο που φυσικά περιέχει αλκοόλ! Το διάβασμα περνάει σε δεύτερη μοίρα (αφού ζούμε στην όμορφη Ελλάδα ας το αφήσουμε για την τελευταία στιγμή) και το υπόλοιπο βράδυ περνάει με γέλιο και πολύ καλή διάθεση προσπαθώντας να ξεχάσουν το τυχόν άγχος! Κουβέντα στη κουβέντα λοιπόν όλο και κάποιος θα ρίξει την ιδέα μιας βόλτα ως την κοντινότερη παραλία μιας και το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του. Σκέφτονται πως θα ήταν ωραία αν άναβαν μια μικρή έστω φωτιά και με την συνοδεία της κιθάρας τραγουδούσαν με όλη τους την ψυχή τραγούδια ζωηρά, εύθυμα, μελωδικά, γεμάτα αυτοπεποίθηση για τις μέρες που έρχονται.. Έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη οργανώνονται γρήγορα και θέτουν σε εφαρμογή την ιδέα. Σε 40’ περίπου (αν δεν έχει πολύ κίνηση στην παραλιακή) βρίσκονται σε μια πανέμορφη και ερημική σχεδόν παραλία. Ανάβουν μια πολύ ωραία φωτιά, παίρνουν όλοι θέση γύρω από αυτήν, ανοίγουν τις μπύρες που κρατούν στο χέρι και αρχίζουν να τραγουδούν….

Λουκρητία

Φίλοι μου σας καλωσορίζω στο ιστολόγιο της Λουκρητίας!

Τώρα θα με ρωτήσετε πως και ονόμασα αυτό το blog Lucretia; Οι περισσότεροι θα γνωρίζετε πως σε όλα τα online παιχνίδια που παίζω και όχι μόνο χρησιμοποιώ αυτό το όνομα επειδή απλώς είμαι φανατική αυτής της υπέροχης γατούλας του Αρκα!

Παρ'όλα αυτά το όνομα Λουκρητία έχει αναφερθεί εκτός από κωμωδούς αλλά και στην μυθολογία. Ας αναφέρω ενδεικτικά λίγα πράγματα γι'αυτήν και φυσικά για την υπεροχη γατούλα μας!

==> Μυθολογία <==

Η Λουκρητία είναι ένα μυθικό πρόσωπο της ιστορίας της Αρχαίας Ρώμης. Σύμφωνα με την παράδοση, ο βιασμός και ο συνακόλουθος θάνατός της ξεκίνησε μια σειρά από γεγονότα που οδήγησαν στην πτώση της μοναρχίας και την εγκαθίδρυση του δημοκρατικού πολυτεύματος.

==> Κωμωδοί <==

Όλοι γνωρίζουμε τον Αντώνη Αρκά και τα καταπληκτικά του βιβλία(αν και λίγοι τον γνωρίζουν φατσικά). Το χιούμορ του είναι εξαιρετικό και οι ατάκες του κορυφαίες. Εξάλλου, όπως λέει και ο ίδιος, "αυτοί που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε" xD